خانواده متوسط مصری به ندرت صندلی پلاستیکی نوجوان داشتند و اگر هم داشتند، معمولاً فقط ارباب خانواده بود که روی صندلی می نشست.
در میان صندلی‌های بهتر، ممکن است صندلی‌ها شبیه صندلی‌های منبت‌کاری‌شده و حکاکی‌شده ثروتمندان نقاشی شود، اما کاردستی معمولاً ضعیف بود.
اولین تصاویر از صندلی ها در چین مربوط به نقاشی های دیواری و استوانه های بودایی قرن ششم است، اما تمرین روی صندلی در آن زمان نادر بود.
تا قرن دوازدهم بود که صندلی ها در چین رواج یافتند. دانشمندان در مورد دلایل پذیرش کرسی اختلاف نظر دارند. رایج‌ترین نظریه‌ها این است که صندلی محصولی از مبلمان بومی چینی است.
این صندلی از یک چهارپایه اردوگاهی وارد شده از آسیای مرکزی تکامل یافته است، این صندلی توسط مبلغان مسیحی در قرن هفتم به چین معرفی شده است، و اینکه صندلی از چین به چین آمده است.
هند به عنوان شکلی از مبلمان رهبانی بودایی. در چین مدرن، بر خلاف کره یا ژاپن، نشستن در سطح زمین دیگر رایج نیست.
در اروپا، تا حد زیادی مدیون رنسانس بود که این صندلی به عنوان یک امتیاز دولتی متوقف شد و به یک کالای استاندارد مبلمان برای هر کسی که توانایی خرید آن را داشت تبدیل شد.
هنگامی که ایده امتیاز محو شد، صندلی به سرعت مورد استفاده عمومی قرار گرفت. تقریباً یکباره صندلی شروع به تغییر کرد هر چند سال یکبار تا منعکس کننده مدهای روز باشد.
توماس ادوارد بودیچ در سال 1819 از کاخ اصلی امپراتوری اشانتی بازدید کرد و صندلی هایی را مشاهده کرد که با طلا در امپراتوری غرق شده بودند.
در دهه 1880، صندلی‌ها در خانواده‌های آمریکایی رایج‌تر شد و معمولاً یک صندلی برای هر عضو خانواده در نظر گرفته می‌شد تا برای شام بنشیند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.